هفته های گذشته هفته های امید بخشی برای مردم کشورهای شمال آفریقا و خاور میانه بود. هفته های پر جنب و جوشی که می رفت چشم انداز آینده ی بهتری را برای مردم این سرزمین ها بگشاید. اما اکنون ابرهای تیره و تاری این چشم انداز را پشت خود پنهان ساخته است. ابرهای تکرا و تداوم واکنش های آشنا. مردم این کشورها فریاد بر می آورند که "کافی است" ، کاسه ی صبرمان لبریز شده است. ما تاب تحمل قیمومیت را نداریم. ما به اندازه ی کافی بالغ هستیم که بدانیم چه چیزی به نفع ماست و بتوانیم مقدراتمان را بدست خود بگیریم. ما می خواهیم برپای خود بایستیم . نه نیازی به چوبدستی اقتدارگرایان داخلی داریم نه ویلچر ترحم آمیز خارجی. اکنون که در لیبی روند انتقال قدرت با دشواری روبرو شده و موتور جنبش دمکراتیک به روغن سوزی افتاده، نغمه های ناسازی از خارج به گوش می رسد.غرش هواپیماها و ناوهای هواپیمابر آمریکایی و نوچه های همیشه حاضر و آمده ی انگلیسی دارند حلاوت پیروزی قریب الوقوع بر دلقک های حاکم بر تریپولی را بر کام مردم تلخ می کنند.مردم می گویند ما این اجساد را دفن نمی کنیم که به ماقبل تاریخ برگردیم و دستمان را به گدایی همدردی در برابر سلطه گرایان خارجی دراز کنیم.اگر نمی توانید و یا نمی خواهید، برای گرم تر کردن آتش معرکه ای که براه انداخته اید، چاره ای برای خیل فزاینده ی مهاجرین فراری مصری و تونسی بیابید لطفا دستور دهید تا رزومناوهایتان به خانه بازگردند. شما به اندازه ی کافی در عراق و افغانستان جسد کشته زن و کودک بی گناه برجای گذاشته اید. بگذارید مردم لیبی به آرامی تکلیف خود را با همتاهای وطنی شان روشن کنند.اشباح تاریخ را به گورهایشان بازگردانید. سیاست قایق های توپدار نیز از این دسته است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر